Wat kan ik nog steeds enorm overweldigd worden door angst. Ik heb de meest veilige man die je je kunt voorstellen. In de zin van dat hij 1000 keer zegt hoe veel hij van me houdt, en dat hij zin heeft in de overige veertig jaar die we met elkaar mogen samenleven. Hij is aanwezig en beschikbaar, meestal ook emotioneel beschikbaar.
En toch kan er zomaar een situatie ontstaan en PAF, ik ben weg…. Zie je wel, nu hij dít van me heeft gezien, nou dan komt hij er wel achter dat ik toch niet zo leuk ben, niet waardevol genoeg, niet om bij te blijven. Vooral op momenten dat mijn geliefde uit verbinding gaat dan KLATS, de voelsprieten zijn zó lang en actief. Ze voelen van kilometers afstand dat er een emotionele verwijdering aankomt. En dan komen er 1000 signalen van dat ik zeker weet dat dit het was en hij me nu toch echt wegdoet.
Van angst naar zelfliefde
Ik ga ermee zitten……. De gedachten zijn niet te stoppen. Angstvallig probeert mijn mind grip te krijgen op mijn gevoelens en de situatie. Ik heb letterlijk hartzeer en auw mijn buik. Vooral het solar plexes gebied doet pijn. Een doffe zware pijn die ik maar al te goed ken van….het verleden. Ik dwing mezelf ertoe vragen te stellen: Wie is dit die dit allemaal tegen me zegt? Ik zie het meisje van een jaar of vier meteen voor me, in de bevriezingsstaat, verward, bang, boos en verdrietig tegelijk. Ik troost haar, omarm haar. Ahaa tja, het verleden. Ik breng mijn aandacht met moeite naar mijn lichaam, naar de fysieke pijn. Uit het hoofd, naar het lijf. Ik adem langzaam en diep in en uit, aanwezig bij de lichaamssensaties, ze ontvangend in plaats van wegduwend. Zo zit ik een tijdje met steeds terugkerende gedachten, steeds weer de kracht opbrengend mijn aandacht te verplaatsen naar de lichaamssensaties.
Langzaam raak ik los van de identificatie. De paniek wordt minder. Ik ervaar iets meer ruimte in mijn hoofd en in mijn buik. Oh ja, daar ben ik zomaar weer in mijn oude traumastuk geschoten. Ik ben veilig. Deze gedachten zijn niet de waarheid. Ze steken de kop op als de angst te groot is. En andersom; de angst is groot en de oude riedels doen ongewild hun werk. Wat is goed voor mij? Wat heb ik nodig? Wat wil ik mezelf op dít moment geven? Ik ontspan wat en er komen zowaar constructieve en liefdevolle gedachten in me op. Ik mág zeggen hoe ik me voel en wat ik nodig heb. Maar, je hoeft het me niet te geven. Dat is aan jou. Ik mag liefdevol voor mezelf opkomen. Naast de zelfcompassie voel ik ook veel compassie voor mijn geliefde. Ik ben jij en jij bent ik. Ook jij bent in ‘je ding’ geschoten. Verder gun ik mezelf (gelukkig is het zondag!) vandaag extra zelfcare, met een dekentje op de bank, heerlijk in mijn eigen veilige nestje.
De liefde begint met zelfliefde.