Ik heb de natuur nodig om te voelen en ervaren wie ik werkelijk ben, buiten mijn denken, mijn dagelijkse bezigheden, mijn conditioneringen. Mijn eigen natuur zogezegd, ervaar ik het beste in de natuur.
Dus vandaag liep ik in de stralende zon op de Hatertse Vennen. De zonnestralen op mijn gezicht, het donkere gladde wateroppervlak, struiken met ontluikende knopjes, hier en daar een geknakte boom vanwege de stormen van een aantal weken geleden.
Leven is bewegen
Bijna aan het einde van mijn wandeling loop ik een man tegemoet. We glimlachen en zeggen elkaar gedag. Hij is me al bijna voorbij als hij zich naar me omdraait en zegt: Leven is bewegen, he?! Ik kijk hem aan en lach. Ja, haha dat is een goeie, zeg ik.
Als ik verder loop realiseer ik de Wonderlijkheid van deze korte ontmoeting….
Het is precies het thema wat op dit moment nogal centraal staat in mijn leven. Ik vind namelijk dat ik té lang niet in beweging ben gekomen als het gaat om mijn wezenlijke verlangens. Ik voel me vast zitten in tegenstemmen, oude overtuigingen, beperkende gedachten. Daar ben ik de afgelopen week bewust mee bezig. Ik heb letterlijk de afgelopen dagen tegen mezelf gezegd; ik ga in beweging komen, ik voel dat het eraan komt.
Aan het begin van mijn wandeling van vandaag vraag ik aan mijn gidsen, engelen of zo je wilt, mijn innerlijk weten, intuïtie of waarheidsstem: Willen jullie mij tekens geven? Laat mij zien waar ik moet gaan, wat ik moet doen, wat ik moet zeggen.
En dan komt deze man, met deze zin. Ik lach hardop, draai me nog eens om naar de man die inmiddels vijftig meter verder is. Ik bedank hem en stuur hem de liefde die ik in mijn hart voel. Hij heeft waarschijnlijk geen idee dat hij me net een cadeau gaf.
Lang heb ik dit soort ‘tekens’ niet opgemerkt. Omdat ik in mijn hoofd leef, en mijn hoofd gelooft dat ik de betekenis van dit soort momenten zelf verzin. Het is onzin te denken dat er iets onzichtbaars is dat mij zou ondersteunen. En hoezo zou ik het waard zijn steun te ontvangen vanuit een onzichtbare dimensie? Met mijn toenemende zelfliefde gun ik mezelf steeds meer het geloof in dingen die niet verklaarbaar zijn met de mind. En wauw wat voel ik me daardoor blijer, ervaar ik meer vertrouwen en durf ik (misschien zelfs wel) keuzes te maken die mijn ego sterk afraadt. Die zegt; blijf veilig in je hok. Die gevangenis biedt je zekerheid. Maar ik wil me vrijer voelen, steeds vrijer. Worden wie ik werkelijk ben, geven wat ik in wezen te geven heb. Leven vanuit Liefde in plaats van angst.
Bewegen begint met Zelfliefde.